We gaan richting de helft van het schooljaar, tijd voor een 2e update!
Inmiddels zijn alle adoptiekinderen verstuurd, aan hun respectevelieke adoptieouders, wat altijd even wat werk is en gezien onze tijdsindeling dit jaar helaas wat later als vorig jaar.
Vorig jaar hadden we rond deze tijd een gezellige en interessante ontmoeting bij mijn ouders thuis. Wat ons betreft een groot succes. Jammer genoeg, dit jaar komen we niet richting Nederland.
Wel lopen de voorbereiding voor de Ecuador – Adoptiereis, want de reis gaat definitief door! Inmiddels zijn er voldoende aanmeldingen om deze prachtige reis te maken!
Er is nog plaats dus mochten er nog geintresseerden zijn, laat het me spoedig weten.
Activiteiten.
Sinds het laatste adoptiebericht zijn er weer de nodige activiteiten geweest. Zo had ik al geschreven dat we naar het Parque Historico de Guayaquil, op zaterdag 2 juli zouden gaan. Een mooi park met 3 thema´s, een dierentuin, historisch Guayaquil en Cultureel – Traditioneel Guayaquil e.o.. Zo gezegd zo gedaan.
Met 2 bussen en 74 leerlingen, vrijwel alle leerlingen vanaf klas 4 waren mee, reden we van onze wijk in 20 minuten naar de luxe van Guayaquil- oost, of de wijk beter bekend als Via Sambrondon. Een groter verschil tussen de armoede van de wijk van school en de luxe van Via Sambrondon is bijna ondenkbaar, zelfs voor Zuid Amerikaanse begrippen.
De kinderen keken hun ogen uit alleen al onderweg.
Dankzij het Ministerie van Toerisme, de beheerder van dit park, is het op zaterdag en zondag gratis toegankelijk. De bussen betaalden we van het potje van de adopties dus we kunenn zeggen dat jullie, jullie kinderen op een prachtig schoolreisje hebben gestuurd.
Een Nederlandse vriendin van ons hier in Guayaquil, kwam foto´s nemen, die prachtig zijn geworden en een gids nam ons mee door het park.
Juist vandaag was een speciale dag, de president, president Rafael Correa, deed vanuit het park, zijn weekoverzicht, live uitgezonden op 4 nationale tv zenders en te luisteren op vele radiostations. Natuurlijk namen we even een kijkje en tussen de vele honderen sympatisanten en geintresseerden, vielen de ruim 70 leerlingen van Semillero de la Patria, netjes in hun schooluniform, natuurlijk wel op.
Zo kwamen de leerlingen op televisie en had de schrijvende pers direct de directrice te pakken, zo kwam de naam van Semillero de la Patria op zondag in verschillende landelijke kranten.
Helaas de president was druk bezig met het informeren van de Ecuadoriaanse bevolking met wat ze die week gedaan hadden en toen de kinderen allemaal naar hem zwaaiden, bleef het bij een vriendelijke groet naar de kinderen en de populaire opmerking: ¨cheveré¨ (gaaf).
Het uitstapje was een groot succes en de kinderen genoten met volle teugen, om 12.30 werden we opgehaald door de bussen en om 1 uur waren de kinderen weer op school.
Halverwege de maand Juli, kwam Janneke, een Nederlandse handvaardigheid jufvrouw. Ze kwam hier in de eerste plaats voor haar Ecuadoriaanse vriendje maar in de 2e plaats ook om bij ons een maandje te komen werken. Ze had al eerdere ervaring met een basisschool in Ecuador en was erg enthousiast.
Precies op het moment dat ze bij ons kwam was het repetieweek dus kon ze nog niet zoveel doen en de week daaropvolgend hadden de kinderen vakantie.
Dat was natuurlijk wat jammer…
Echter veel kinderen die van ons vakantie hebben zouden eigenlijk liever naar school komen, ik begrijp dat dat wat gek voor jullie klinkt, zeker voor de adoptieouders die vroeger echte deugnieten waren en liever op straat voetbalden of springtouwen veel leuker vonden als naar school te gaan.
Onze kinderen, tenminste de meesten zijn anders… En willen ook in de vakantie maar al te graag naar school komen.
Zeker voor iets leuks wat we met Janneke bedacht hadden, een teken- schildercursus. Dinsdag werd het materiaal gekocht natuurlijk met het adoptiepotje.
Woensdag en donderdag kwamen in 3 groepen, ingedeeld per leeftijd, tussen 8 uur en 1 uur, 50 kinderen hun creativiteit op papier te zetten.
Janneke had verschillende opdrachten bedacht, het maken van een zelfportret, een stilleven een schilderij van hun wijk en andere opdrachten.
De resultaten waren alleraardigst en deze door de kinderen gecreerden kunst, heeft een mooie plek gekregen aan de muren in de school. Zoals ik al zei het resultaat mag er zijn, de kinderen laten trots hun werk zien aan hun trotse ouders en op de website zal ik wat foto´s zetten met hopelijk als gevolg: Trotst Adoptieouders!
De overige 2 weken gaf Janneke Engelse les aan de kinderen vanaf groep 4. Inmiddels is ze terug naar Nederland waar de schoolvakanties in het noorden van het land vrijwel afgelopen zijn.
De kinderen vonden het erg jammer dat ze wegging, de kinderen bij ons op school zijn heel erg aanhankelijk en weten altijd snel een band op te bouwen.
Maar de opvolgster van Janneke staat klaar, de Oostenrijkse Anika. Een nichtje van een Nederlandse vriend hier in Guayaquil, een jonge meid die in Oostenrijk binnekort afstudeerd als beedigt vertaalster in 3 talen, Duits – Engels en Spaans.
Zij kan ons helpen met Engels maar ook met het Spaans wat ze beter spreekt (grammaticaal) als de meerderheid van de Ecuadoriaanse bevolking.
Voor haar een intressante ervaring om te proberen onze kinderen, waar zeker de jongste een soms moeilijk te verstaan straattaaltje brabbelen, een beter en correcter Spaans te leren, iets wat onze docenten natuurlijk ook doen, maar professionele hulp van buitenaf is natuurlijk altijd welkom.
Qua Engels is het voor een ieder natuurlijk duidelijk wat ze voor ons kan betekenen.
Zij blijft 3 weken en juist na die 3 weken komt Cees- Jan.
Als of het ze het met elkaar hebben afgesproken komen ze allemaal perfect na elkaar… Alleen Cees heeft me een beetje geholpen met zijn aankomst te organiseren op 6 september.
Ik hoef jullie niet uit te leggen hoe belangrijk deze vorm van steun voor ons en de kinderen is aan ons project!
Mochten jullie enthousiaste dames en of heren kennen die geintresseerd zijn om een vakantie te combineren met een stageperiode bij ons op school, vertel ze over ons project!
Schooljaar 2011 – 2012
Het Schooljaar gaat richting de helft, de leerlingen hebben hun eerste rapport gekregen en de leerlingen maken vorderingen.
Van de leerlingen die zich inschreven zijn er vrijwel geen leerlingen die afgehaakt zijn, het verloop wordt steeds minder wat een belangrijke constatering is en bewijst dat we op de goede weg zijn.
Op dit moment hebben we 155 leerlingen en natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen maar we zien dat de kinderen in ieder geval op school erg gelukkig zijn.
Ik kan het nu vergelijken met mijn werk op de Amerikaanse basisschool waar de ouders 370 dollar per maand voor hun leerling betalen, in luxe woonwijken wonen en in de nieuwste pickup trucks/ SUV’s rijden maar beide werken, ´s avonds laat thuis komen en de kinderen laten opgroeien met de ´Nanny´. Ik kan jullie verzekeren dat deze kinderen niet gelukkiger zijn als die van onze school.
Ik las laatst een mooi uitspraak, van een helaas recentelijk doodgeschoten Argentijnse artiest, Facundo. ¨De mensen die gelukkig zijn, zijn niet degene die meer hebben, maar degene die minder nodig hebben.¨
Nu adoptievaders ga deze uitspraak niet meteen gebruiken tegen jullie vrouwen wanneer ze een nieuwe keuken willen.
Ik denk met name dat deze uitspraak voor kinderen opgaat. Het is triest te zien dat ik veel kinderen in mijn klas heb op de Amerikaanse school, die niet gelukkig zijn ondanks ze zoveel materiele zaken hebben, dat in contrast met de kinderen van onze school die soms op een paar knikkers, een paar setjes kleren en hun schoolboeken niks hebben.
Problemen die een aanzienlijk deel van deze kinderen van de Amerikaanse school heeft, het nog altijd in hun broek plassen of poepen, agressief zijn, heel erg ingetogen zijn en zelfs niet willen praten of juist heel druk zijn en kalmeringspillen krijgen toegediend, allemaal aandoeningen hebben met onuitsprekelijke namen, nee dat hebben we niet.
Onze docenten zijn erg betrokken bij hun kinderen, geven ze behalve kennis en onderwijs ook veel liefde, is de school echt een 2e huis waar ze heel graag zijn. En gelukkig daar lijkt het op, wanneer ze thuis zijn hebben ze gelukkig, vrijwel alle gevallen iemand die op ze wacht, is het niet moeder is het oma. In veel gevallen is het verschil voor de kinderen tussen hun oma en hun moeder niet zo groot.
