Serge Bierhuizen, zijn vrouw Josette en hun 2 dochtertjes Jet en Suus bezochten in februari 2012 Ecuador en gingen op bezoek bij de school die zij via hun Bed en Breakfast in de Ardennen sponsoren (zie Sponsorvormen). Zij hebben zelf ook 2 adoptiekinderen en hoopten dat ze die zouden treffen. Het werd een ontroerende ontmoeting. Hierna een deel uit hun dagboek over hun bezoek aan Guayaquil:
Thuis maar … dit vergeten wij nooit meer!!
“Donderdag 23/2 werden wij om 9.00 uur opgehaald voor een autorit van iets meer dan 3 uur naar Guayaquil. Havenstad en tevens grootste stad van het land met 2,6 miljoen inwoners. En toen zaten wij als oud-voetballers onder elkaar aan de pils op een terras van een uitgaanswijk van Guayaquil. Gezellig was het en daarmee een goed begin van een kennismaking (Fernanda) en een weerzien (Kasper).
NAAR DE SCHOOL ‘Semillero de la Patria’ !!!:
D-Day is wellicht wat groot gezegd, maar voor ons was deze dag wel het doel van deze reis. Ecuador hadden wij voor een groot deel gezien in 2002. Middels deze reis nog meer, maar zo ver in een gemeenschap komen als in deze reis, vooral via Fernanda en Kasper, hebben wij nog nooit meegemaakt op al onze reizen.
In de auto vertelt Kasper wat veranderingen die doorgevoerd zijn de afgelopen jaren. Zo is er een verplichte ziektekostenverzekering ingesteld. Ook een minimum loon is vastgesteld. Het laatste is 290 Dollar per maand. Voor ons nog steeds niets (220 Euro ongeveer), maar bedenk dat er voor deze beslissing geen minimum was en mensen dus gerust een maand voor minder dan 100 Euro per maand moesten werken. Dit is in ieder geval al iets beter….
Voor de duidelijkheid: Je hebt de binnenstad, randwijken voor gemiddelde personen, buitenwijken met rijken en wijken met expats (ook duur, wellicht duurder…). En naast de rondwegen hebben personen percelen opgekocht. Deze zijn per stukje voor een stuk hoger (eufemisme, pure handel) bedrag verkocht om daar illegaal huizen op te laten zetten door de kopers van het stukje grond. Er is nooit controle geweest, dus honderdduizenden mensen wonen in dit soort wijken.
De school van Fernanda en Kasper ligt in de eerste wijk naast de ring. Ondertussen is de bouw van de wijk legaal gemaakt. Fernanda’s vader is, dat is wel duidelijk geworden, een belangrijk persoon in de buurt. Hij heeft met zijn bouwbedrijf o.a. de school gebouwd.Evelin en Heydi zijn onze ‘adoptie’ kinderen. Een projekt dat Fernanda en Kasper opgesteld hebben. Zorgen dat elke leerling een adoptieouder heeft a 20 Euro per jaar. Dit om de extra kosten die de school moeten maken voor verbetering van de school en mogelijkheden voor de kinderen te bekostigen en niet bij de ouders te leggen die ook voor de school moeten betalen.
De regentijd maakt dat Kaspers auto als een echte ‘4×4’ te werk moet gaan om boven te komen op een glibberige helling. Buiten de hoofdwegen in deze buurten zijn er namelijk geen geasfalteerde wegen. Het lukt ons om bij de school te komen en Jet wordt steeds stiller. Ze wist dat deze dag Heydi of Evelin zou kunnen tegenkomen in hun eigen school … Evelin bleek naar familie op het platteland te zijn. Heydi woont 100 m. verderop, maar kwam zo waar al direct aanlopen met haar moeder!!!
Evelin en Jet zijn beide stil van hun ontmoeting. Een vertederend beeld. We hebben een rondleiding gekregen van Kasper en horen interessante verhalen over het ontstaan van de school (al voor ‘Kaspers tijd’ met 30 leerlingen) en de buurt.
1 verhaal zegt veel over hoe het nu nog steeds voor staat in dit land: Vanaf het speelplein op de 2e verdieping kijk je uit op de wijk. Kasper zegt “Kijk, dat hutje daar, kun je laten bouwen voor 400 Euro. 
Maar die man heeft dus gewoon een baan.” Inclusief grond heeft die man dus zo’n 1700 Euro betaald, maar heeft ‘geluk’ dat zijn huis (zonder stromend water en riolering) bijna op de evenaar staat en dat er nooit storm is. Dus het minimum loon moet nog echt wat verder omhoog… Gelijk snapt een ieder dat de € 20,- die per leerling opgehaald wordt met het adoptieplan gewoon zeer nuttig is. Zelfs met een baan ben je nog steeds niet altijd ‘safe’ hier.
Aan het eind nog wat foto’s gemaakt en toen weer weg. Bizar … dat is wat in mij opkwam. We gaan een halve wereld afreizen om een school te bekijken. Jet is verlegen, wij zijn stil. Je komt, kijkt, hoort en gaat. Pas later besef je waarom je in de B&B een dergelijk initiatief ondersteunt. En weet dat het 100% waard voor ons allen geweest is om dit te ondernemen!!!
’s Avonds hebben wij een gezellige BBQ gehad bij Fernanda en Kasper thuis. Nog meer verhalen over heden, verleden, school, leven in Ecuador en de Ardennen. Heerlijk en super gezellig! Tegen middernacht haakten wij af. Een einde van een bijzondere reis:
Relativerend t.a.v. onze ‘problemen’. Luxe van een paradijselijk verblijf in Puerto Lopez. De school en de reactie van Jet (Suus krijgt echt wel wat mee, maar kan er nog niets mee). En de relaxte houding van Fernanda en Kasper (mijn backup op de Zuid-Hollandse voetbalvelden). Wederom zijn we trots dat wij dit hebben mogen doen en de kinderen hier deelgenoot van hebben mogen maken.
Groet, Serge en zijn (SUPER) Fampie
Ook andere vrienden uit Nederland brachten een bezoek
Een oud-schoolgenote van Kasper van het Laurens College, Jozefien, en haar vriend Bart waren tijdens een wereldreis bij Kasper en Fernanda op bezoek. Zij hebben een dagboek bijgehouden over hun reis en daarin ook een stukje gewijd aan het schooltje van Kasper en Fernanda, dat zij natuurlijk hebben bezocht. Hieronder volgt dit deel van hun dagboek:
“Ruim een maand geleden zijn we aangekomen in Ecuador, waar we op het vliegveld werden opgevangen door goede vrienden van Jozefien: Kasper en Fernanda. Zij wonen in Guayaquil en hebben in deze stad een basisschool opgezet. Het was ontzettend leuk om een week bij hen te hebben doorgebracht. Ze hebben ons van alles laten zien en leraar als Kasper is, raakte hij niet uitgepraat over ‘zijn’ stad; de geschiedenis, ontwikkelingen, gebruiken etc. Ontzettend leuk om te horen allemaal!
Het indrukwekkendste deze week vonden wij het bezoek aan de school. Op deze basisschool zitten bijna 170 kinderen, die over het algemeen uit erg arme gezinnen komen. Toen we er binnenliepen zagen we meteen tientallen lieve, verlegen glimlachjes.
En geroezemoes, veel geroezemoes. Later begrepen we van Fernanda dat dat vooral over het haar van Jozefien ging; of die blonde lokken wel echt waren haha.
We hebben zoveel respect voor Kasper en Fernanda (en haar vader) hoe ze deze school hebben opgezet. Waar je allemaal wel niet rekening mee moet houden om een school (in een arme wijk) draaiende te houden: strenge eisen v.w.b. het onderwijs vanuit de overheid, extra veiligheidsmaatregelen i.v.m. de buurt, beperkte financiële middelen, het regelen van vergunning na vergunning en soms lastige gezinssituaties waar kinderen in zitten.
Ondanks deze omstandigheden voel je in de school de positieve energie van de blije kinderen. Kasper en Fernanda zijn erin geslaagd er een tweede thuis voor hen van te maken.
Financieel gezien kunnen ze net quitte draaien. Alle steun voor de school is daarom heel erg welkom. Wij hebben met eigen ogen gezien dat elke euro heel goed wordt besteed! Je kunt de school helpen door de ‘adoptie’ van een kind of een donatie voor de school. Een bijdrage kan worden overgemaakt op Rabobank rekening 3598.37.581 t.n.v. Stichting School in Ecuador, o.v.v. Adoptie of Donatie. De (eenmalige of jaarlijkse) bijdrage per adoptie-leerling bedraagt 20 euro.”